Jaka jest różnica między kukurydzą na kiszonkę a kukurydzą na ziarno?

Główna różnica między kukurydzą na kiszonkę a kukurydzą na ziarno polega na przeznaczeniu i metodach zbioru. Kukurydza na kiszonkę jest uprawiana głównie do produkcji kiszonki, rodzaju sfermentowanej paszy dla zwierząt gospodarskich, zwłaszcza bydła. Natomiast kukurydza ziarnista jest uprawiana specjalnie w celu zbioru dojrzałych ziaren, które są wykorzystywane do różnych celów, takich jak spożycie przez ludzi, pasza dla zwierząt i przetwórstwo przemysłowe.

Podczas zbioru kukurydzy na kiszonkę zbierana jest cała roślina, w tym liście, łodygi i kolby. Zebrany materiał roślinny jest następnie siekany na małe kawałki i przechowywany w hermetycznych silosach w celu fermentacji. Proces ten zachowuje składniki odżywcze w roślinie i wytwarza wysoce strawną paszę dla zwierząt gospodarskich.

W przypadku kukurydzy ziarnistej zbierane są tylko dojrzałe ziarna. Reszta rośliny, w tym liście i łodygi, pozostaje na polu. Zebrane ziarna mogą być wykorzystywane do spożycia przez ludzi lub jako pasza dla zwierząt, lub przetwarzane na różne produkty na bazie kukurydzy.

Główna różnica między kukurydzą na kiszonkę a kukurydzą na ziarno polega na celu i metodach zbioru. Kukurydza na kiszonkę jest uprawiana w celu produkcji sfermentowanej paszy dla zwierząt gospodarskich, podczas gdy kukurydza na ziarno jest uprawiana w celu zbioru dojrzałych ziaren do różnych celów.

Wartość odżywcza kukurydzy ziarnistej

Kukurydza ziarnista jest nie tylko wszechstronną rośliną uprawną, ale także cennym źródłem niezbędnych składników odżywczych. Zawiera szereg makro- i mikroelementów, które przyczyniają się do zrównoważonej diety. Skład odżywczy kukurydzy ziarnistej obejmuje węglowodany, białko, tłuszcze, błonnik, witaminy i minerały.

Kukurydza zawiera około:

• 70–87% (węglowodany) skrobia (amyloza i amylopektyna),
• 6–13% białka.
• 4% tłuszczu,
• 2–6% oleju
• 1–3% cukru (https://wikifarmer.com/maize-health-benefits-nutritional-value/)

Węglowodany są najważniejszym składnikiem ziarna kukurydzy i stanowią dużą część jego wartości odżywczej. Węglowodany te występują głównie w postaci skrobi i są ważnym źródłem energii. Białko jest kolejnym ważnym składnikiem odżywczym kukurydzy, choć występuje w mniejszych ilościach niż węglowodany. Przyczynia się ono do wzrostu i naprawy mięśni.

Kukurydza ziarnista zawiera również umiarkowaną ilość tłuszczów, w tym oleju i błonnika. Tłuszcze te są ważne dla magazynowania energii i trawienia. Zawartość błonnika w kukurydzy ziarnistej pomaga utrzymać zdrowy układ trawienny.

Jeśli chodzi o witaminy i minerały, kukurydza ziarnista jest dobrym źródłem kilku składników odżywczych. Zawiera ryboflawinę, niacynę i kwas foliowy, które są ważne dla produkcji energii i funkcjonowania komórek. Kukurydza ziarnista dostarcza również minerałów, takich jak fosfor, potas i magnez, które są ważne dla zdrowia kości, funkcjonowania nerwów i równowagi elektrolitowej.

Ogólnie rzecz biorąc, kukurydza ziarnista dostarcza szerokiej gamy składników odżywczych, które przyczyniają się do zrównoważonej diety. Połączenie węglowodanów, białka, tłuszczów, błonnika, witamin i minerałów sprawia, że kukurydza jest cennym składnikiem diety ludzi i zwierząt. Włączenie kukurydzy do zbilansowanej diety może dostarczyć ważnych składników odżywczych niezbędnych dla ogólnego zdrowia i dobrego samopoczucia.

Zastosowania kukurydzy ziarnistej

Kukurydza ziarnista jest wszechstronną rośliną uprawną, która może być wykorzystywana w różnych gałęziach przemysłu. Przede wszystkim kukurydza ziarnista jest wykorzystywana jako pasza dla zwierząt, zwłaszcza w produkcji pasz dla zwierząt gospodarskich. Wysoka zawartość skrobi w ziarnie kukurydzy sprawia, że jest ona doskonałym źródłem energii dla zwierząt i przyczynia się do ich wzrostu i rozwoju.

• Ziarno kukurydzy jest istotnym źródłem energii dla przeżuwaczy, zwłaszcza krów mlecznych, ze względu na wysoką zawartość skrobi. Skrobia ta zwiększa wydajność mleczną i wspomaga rozwój bakterii żwaczowych, poprawiając strawność paszy. Jednak jej niska zawartość białka wymaga uzupełnienia źródłami białka, takimi jak lucerna lub śruta sojowa.
• Dla świń kukurydza jest wzorcowym źródłem energii. Jej niedobory białka i witamin są równoważone odpowiednimi suplementami paszowymi. Żółta kukurydza, choć bogata w wielonienasycone kwasy tłuszczowe, może prowadzić do bardziej miękkiego tłuszczu wieprzowego.
• W przypadku drobiu kukurydza jest preferowana ze względu na strawną skrobię i zawartość oleju, co czyni ją podstawą dla brojlerów i kur niosek. Żółta kukurydza, bogata w karoten, wspomaga pigmentację żółtka. W cieplejszym klimacie alternatywy, takie jak jęczmień i sorgo, mogą zastąpić kukurydzę, ale należy zachować ostrożność w przypadku pszenżyta ze względu na potencjalne obniżenie tempa wzrostu.

Innym ważnym zastosowaniem kukurydzy ziarnistej jest spożycie przez ludzi. Ziarna mogą być przetwarzane na różne produkty spożywcze, takie jak mąka kukurydziana, grys kukurydziany i syrop kukurydziany. Kukurydza ziarnista jest również bezglutenową alternatywą dla mąki pszennej, co czyni ją popularnym składnikiem produktów bezglutenowych.

Kukurydza ziarnista jest również wykorzystywana do wytwarzania produktów przemysłowych, takich jak etanol, odnawialne biopaliwo. Skrobia kukurydzy ziarnistej jest przekształcana w cukier, który jest następnie fermentowany w celu wytworzenia etanolu. Kukurydza jest również wykorzystywana do produkcji biodegradowalnych pianek, tworzyw sztucznych i klejów.

Kukurydza ziarnista to wszechstronna roślina o różnych zastosowaniach. Wysoka zawartość skrobi sprawia, że jest ona ważnym składnikiem pasz dla zwierząt, przetwórstwa spożywczego i przemysłu. Uprawa i wykorzystanie kukurydzy na ziarno przyczynia się do zrównoważonego rozwoju i wzrostu gospodarczego przemysłu rolnego.

Uprawa i zbiór kukurydzy na ziarno

Uprawa i zbiór kukurydzy na ziarno obejmuje kilka ważnych etapów, które zapewniają udane zbiory. Przede wszystkim wymagany jest wystarczająco duży obszar uprawny, ponieważ ekonomia skali odgrywa kluczową rolę w rentowności uprawy. Przed zasiewem pole jest przygotowywane poprzez zaoranie go i oczyszczenie z chwastów i innych pozostałości roślinnych. Do gleby wprowadzany jest podstawowy nawóz i instalowany jest system nawadniania.

Gdy pole jest gotowe do siewu, duże siewniki są używane do rozsiewania nasion kukurydzy w rzędach określonych przez producentów. Na tym etapie zwykle przeprowadza się nawożenie, nawadnianie i zwalczanie chwastów. Na wzrost kukurydzy ziarnistej mają wpływ takie czynniki jak odmiana, klimat i warunki glebowe w regionie.

Kukurydza ziarnista jest zwykle zbierana 60–140 dni po siewie. Dojrzałe ziarna są zbierane, podczas gdy reszta rośliny, w tym liście i łodygi, pozostaje na polu. Zebrane ziarna mogą być wykorzystywane do spożycia przez ludzi, jako pasza dla zwierząt lub do przetwarzania na różne produkty z kukurydzy.

Ogólnie rzecz biorąc, uprawa i zbiór kukurydzy na ziarno wymaga starannego przygotowania, siewu i terminowych zbiorów, aby zapewnić udane i wysokowydajne zbiory.

Wyzwania i perspektywy dla produkcji kukurydzy na ziarno

Produkcja kukurydzy na ziarno stoi przed kilkoma wyzwaniami, które wpływają na jej przyszłe wykorzystanie. Jednym z największych wyzwań jest zmiana klimatu, która przynosi nieprzewidywalne wzorce pogodowe, takie jak susze, powodzie i ekstremalne temperatury. Warunki te mogą negatywnie wpływać na plony kukurydzy i zwiększać ryzyko nieurodzaju. Ponadto szkodniki i choroby stanowią stałe zagrożenie dla produkcji kukurydzy i wymagają skutecznych strategii zarządzania w celu zminimalizowania ich wpływu.

Kolejnym wyzwaniem jest rosnące zapotrzebowanie na kukurydzę jako surowiec do produkcji biopaliw i różnych zastosowań przemysłowych. Popyt ten wywiera presję na produkcję kukurydzy w celu zaspokojenia zarówno potrzeb żywnościowych, jak i nieżywnościowych, co może prowadzić do wyższych cen i konkurencji o zasoby.

Aby sprostać tym wyzwaniom i zapewnić zrównoważoną przyszłość produkcji kukurydzy na ziarno, rolnicy i naukowcy koncentrują się na opracowywaniu odmian kukurydzy odpornych na suszę i choroby poprzez inżynierię genetyczną i programy hodowlane. Techniki rolnictwa precyzyjnego, takie jak teledetekcja i analiza danych, są również wykorzystywane do optymalizacji wykorzystania zasobów i poprawy metod uprawy.

Dywersyfikacja systemów upraw i przyjęcie zrównoważonych praktyk rolniczych, takich jak uprawa konserwująca i zintegrowana ochrona przed szkodnikami, pomoże zmniejszyć wpływ produkcji kukurydzy na środowisko i poprawić jej długoterminową rentowność.

Podczas gdy produkcja kukurydzy stoi w obliczu wyzwań związanych ze zmianami klimatu, rosnącym popytem i zwalczaniem szkodników, trwające badania i przyjęcie zrównoważonych praktyk dają nadzieję na odporną i udaną przyszłość dla tej ważnej uprawy.

Kukurydza ziarnista i gospodarka wodna

W porównaniu do innych upraw kukurydza nie potrzebuje dużo wody do wyprodukowania 1 kg suchej masy. Należy jednak pamiętać, że gatunek ten produkuje bardzo dużą ilość suchej masy przez cały sezon wegetacyjny. Kukurydza jest gatunkiem odpornym na krótkotrwałe niedobory wody, co wynika z jej głębokiego, dobrze rozwiniętego systemu korzeniowego. Jej zapotrzebowanie na wodę w całym sezonie wegetacyjnym wynosi około 500 mm i różni się w zależności od fazy rozwojowej. Najwyższe zapotrzebowanie na wodę, około 200 mm, występuje podczas kwitnienia i zawiązywania kolb, podczas gdy najniższe (około 100 mm) występuje we wczesnym okresie wegetacji i dojrzewania kolb. Susza na tym etapie rozwoju przyspiesza dojrzewanie ziarna. Niedobory wody są szczególnie niebezpieczne na uboższych stanowiskach, gdzie obserwuje się znaczną redukcję plonów. Ponadto obfite opady deszczu lub gradu mają szkodliwy wpływ w okresie kwitnienia.

W ostatnich latach coraz częściej obserwuje się powtarzające się okresowe susze wiosenne. Meteorolodzy alarmują, że problem ten może systematycznie powracać w kolejnych latach. Większość susz występuje w okresach krytycznych dla kukurydzy, pod koniec maja i na początku czerwca. W tym czasie zapotrzebowanie kukurydzy na wodę jest istotne, a dobra infrastruktura do zarządzania wodą jest kluczem do zapewnienia nawadniania i zabezpieczenia nie tylko kukurydzy, ale całej produkcji roślinnej. Skutkuje to słabszym zawiązywaniem kolb, słabszymi ziarnami i niższą wagą produkowanych ziaren. Towarzyszy temu opóźnienie w rozwoju znamion, co ma negatywny wpływ na wyrastanie kolb z liści okrywowych. Znamiona znajdujące się w dolnej części kolby mogą mieć czas na zapylenie, w przeciwieństwie do tych położonych wyżej. W rezultacie uziarnienie kolby występuje tylko częściowo.

Korzyści z określonych zabiegów agrotechnicznych w uprawie kukurydzy

Rolnik nie ma wpływu na przebieg warunków pogodowych, ale może złagodzić negatywne skutki niekorzystnych warunków meteorologicznych poprzez zastosowanie odpowiednich zabiegów agrotechnicznych:

• Głęboszowanie – zabieg ten jest szczególnie zalecany na cięższych i twardszych glebach. Celem jest rozluźnienie nadmiernie zagęszczonych głębszych warstw gleby, poprawiając w ten sposób stosunki wodno-powietrzne i retencję wody. W rezultacie magazynowanie wody po zimie jest bardziej intensywne, a korzenie roślin lepiej rozwijają się w rozluźnionej warstwie gleby.
• Głęboka orka – zabieg ten stosuje się jesienią, a glebę pozostawia się na zimę w ostrej skibie. W uprawie kukurydzy orkę zimową najlepiej wykonać na głębokość około 25–30 cm. Orka zimowa zwiększa pojemność wodną pola, poprawia strukturę gleby oraz niszczy chwasty i szkodniki.
• Bronowanie – zabieg najlepiej przeprowadzać wiosną. Spulchniając wierzchnią warstwę gleby, przerywa się parowanie wody i pobudza rośliny ozime do intensywniejszego rozwoju.
• Nawożenie startowe – powinno być przeprowadzane szczególnie na glebach suchych. Należy stosować nawozy o wysokiej rozpuszczalności. Warto pamiętać, że nawozy do aktywacji potrzebują pewnej ilości wody, a zbyt duża ilość rozpuszczonego nawozu może zwiększyć zasolenie środowiska glebowego.
• Wczesny termin siewu – szczególnie na lekkich, piaszczystych glebach, gdy zawartość wody jest jeszcze optymalna. W przypadku kukurydzy najlepszym terminem siewu jest okres do 15 kwietnia, przy czym należy zwrócić uwagę na temperaturę gleby, która powinna wynosić minimum 10°C na głębokości siewu.
• Dokładny i precyzyjny siew – podczas siewu prędkość siewnika powinna być jak najniższa. Zapobiega to przemieszczaniu się nasion w rzędzie i sprzyja ich osadzeniu na optymalnej głębokości. W ten sposób kiełkujące nasiona mają zapewnioną wystarczającą wilgotność.
• Zagęszczenie roślin – zawartość wody w glebie powinna pokrywać zapotrzebowanie wszystkich roślin. Dzięki rzadszemu wysiewowi rośliny są mniej konkurencyjne w przypadku suszy.
• Zrównoważone nawożenie – niższe dawki są zalecane dla nawozów azotowych podczas suszy, zbyt wysokie dawki mogą zmniejszyć plony. Fosfor stosuje się w wyższych dawkach w formach łatwo dostępnych dla rośliny, zwłaszcza dla młodych roślin. Potas pełni w roślinie funkcję regulującą gospodarkę wodną, dlatego zaleca się stosowanie go w nieco wyższych dawkach. Wybierając nawóz, warto zwrócić uwagę na ich właściwości fizyczne, zwłaszcza rozpuszczalność.
• Skuteczne zwalczanie chwastów – należy rozpocząć jak najwcześniej w fazach rozwojowych. Chwasty konkurują z uprawami o wodę, składniki odżywcze i światło. Ich system korzeniowy jest zazwyczaj silniejszy niż w przypadku roślin uprawnych. Podczas stosowania herbicydów doglebowych należy pamiętać, że ich skuteczność zależy w dużej mierze od wilgotności gleby. Przy niższej wilgotności ich skuteczność spada.
• Nawadnianie – procedura nawadniania pól jest dość kosztowna, ale stwarza najkorzystniejsze warunki dla wzrostu roślin podczas niedoboru wody.

Znaczenie kukurydzy na ziarno dla rolnictwa i produkcji żywności

Kukurydza ziarnista odgrywa kluczową rolę w rolnictwie i produkcji żywności na całym świecie. Jest to podstawowy produkt spożywczy, który stanowi dużą część światowej podaży żywności. Kukurydza jest nie tylko spożywana bezpośrednio przez ludzi, ale także służy jako ważna pasza dla zwierząt gospodarskich, drobiu i akwakultury.

W rolnictwie kukurydza na ziarno jest ceniona ze względu na swoją wszechstronność i wysoką zawartość składników odżywczych. Jest ona wykorzystywana do produkcji szerokiej gamy produktów spożywczych, w tym mąki kukurydzianej, oleju kukurydzianego i skrobi kukurydzianej. Produkty te są ważnymi składnikami różnych produktów spożywczych, takich jak chleb, tortille, musli, przekąski i napoje.

Produkty uboczne kukurydzy, takie jak gluten kukurydziany i mączka kukurydziana, są cennymi dostawcami białka i energii do produkcji pasz dla zwierząt. To sprawia, że kukurydza ziarnista jest ważnym składnikiem dla wzrostu i rozwoju zwierząt gospodarskich i drobiu oraz przyczynia się do produkcji wysokiej jakości mięsa, jaj i produktów mlecznych.

Ziarno kukurydzy jest również ważnym surowcem do produkcji biopaliw, takich jak etanol. Sektor energii odnawialnej w dużej mierze opiera się na etanolu z kukurydzy jako czystej alternatywie dla paliw kopalnych, która zmniejsza emisję gazów cieplarnianych i wspiera zrównoważony rozwój energetyczny.

Znaczenie kukurydzy dla rolnictwa i produkcji żywności jest nie do przecenienia. Jej wszechstronność, wartość odżywcza i rola we wspieraniu produkcji zwierzęcej i przemysłu biopaliw sprawiają, że jest ona ważną rośliną uprawną dla bezpieczeństwa żywnościowego, wzrostu gospodarczego i zrównoważonego rozwoju.

Źródła

• Scott, M.P. & Emery, Marianne. (2016). Maize: Overview. Encyclopedia of Food Grains.
• Deutsches Maiskomitee e.V (DMK), MAIZE – A KEY CROP FOR THE IMPLEMENTATION OF THE ARABLE FARMING STRATEGY 2035, Bonn.
• B. Kilkenny, The use of maize for livestock feeding in the United Kingdom, Animal Feed Science and Technology.
• Erickson, Galen & Berger, Larry. (2013). Maize is a critically important source of food, feed, energy and forage. Field Crops Research. 153.